País fin de semana

I
Alzar a vista e ollar de perto
as casas derrubadas no tempo das castañas
e, máis ao fondo, o pombal, de pombas desproviso,
testemuña de amores segredos onde hoxe
adurmiña a curuxa.
Pedras deshabitadas.
Labregos que morreron ou marcharon
nun éxodo temporal,
que así agora denomina a emigración o capital.
Casas soas,
silenciosas,
que o corvo sobrevoa
sixiloso
temoroso
de espertar as lembranzas que as pedras acubillan.

II
No medio das mudas ruínas
unha casa coa pedra lavada
restaurada
rehabilitada
reformada
permanece fechada cada día,
a non ser sábado e domingo
cando a chaminé, en branca fumareda,
anuncia
urbi et orbi
que á casa, e con ela a aldea toda, retornou
a calor e a luz do lume liberador dos medos
que nos tollen as palabras.

III

Eis a metade da Galiza, convertida
nun país de fin de semana.
Paisaxe de edras que
lenta e firmemente afogan
as pedras
onde os soños se criaron.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.